Η σχέση μας με τους Άλλους

Οι οποι@δήποτε άλλ@ που συνιστούν μια παραφωνία στο ευρωπαϊκό φρούριο δε θα πάψουν να σχηματίζουν μια α-ορατη ροή μέχρι τη στιγμή που η ποσότητα και οι συγκυρίες τραγικότητας καταστήσουν αισθητηριακό (αν οχι ασιθησιακό) το ζήτημα της ενασχόλησης μαζί τους. Ακούμε τις φωνές από τα σύνορα, τα ραμμένα στόματα, τα “όλα ή κανείς” πτώματα (Μεσόγειο-Αιγαίο-Ειδομένη 2015). Και τους ακούμε τώρα κι έτσι ξαφνικά επειδή η αδίστακτη ευρωπαϊκή στατιστική εμμένει στην ποσότητα παρά στην ποιότητα του θανάτου, συνομιλώντας με τον εαυτό \ της για ανθρώπινα δικαιώματα και λοιπές φιλάνθρωπες διακηρύξεις σε μια παραπλανητική εξωστρέφεια. Εν τοιάυτω χρόνω, στις πύλες της Εδέμ οι εταιρείες και στρατοί απαριθμούν, ταξινομούν και όταν δεν μπορούν να το αποφύγουν, δημοσιοποιούν (ημέρα εθνικού πένθους μετά το ναυάγιο της Λαμπεντούζα στην Ιταλία, 2013) για να αποστρέψουν το βλέμμα αμέσως μετά. Ας μιλήσουμε για μας, μιλώντας για εκείν@ που βρίσκονται στα έσχατα του ρητού και άρρητου, που αποκλείονται και κατατάσσονται, απογυμνωμέν@ απο μια ταυτότητα πέραν της βιολογικής τους.

Η ταξινομιτική σχηματοποίηση της εξουσίας γίνεται προβληματική ή μας αφορά επειδή τώρα παράγει πραγματικότητες: αναφερόμαστε στη διάκριση του πρόσφυγα απο το μετανάστη. Ο πρόσφυγας, συνιστά μια νομικά κατοχυρωμένη (ΟΗΕ/Ύπατη αρμοστεία 1951) οντότητα, σχεδόν εναν τίτλο ευγενείας, για ενα υποκείμενο σε φυγή απο την οικειότητα των εστιών του. Μαζικά φαινόμενα εξωτερικής και βίαια επιβλειθήσας δίωξης (πόλεμος, τυφώνας, ασθένεια) είναι οι προσφυγικές ροές, και είναι καταραμένες να μη συλλογογικοποιούνται ποτέ, ακριβώς επειδή ο ελεγκτικός μηχανισμός για το χαρακτηρισμό τους θα επιβάλλει την προάσπιση των ατομικοτήτων και το σπάσιμο των συνεχειών: Εσύ μπαινεις, εσύ οχι, βάσει μιας διαστρωμάτωσης βίας : “η βία που ασκήθηκε σε αυτό το κράτος είναι σημαντική, αλλά ασήμαντη ή μη μετρήσιμη στα γειτονικά του κράτη”, όπως και ασήμαντη η βία που επιλέγεται να μην μετρηθεί, ένα κομμάτι του διαχωρισμού αυτού (πρόσφυγα/μετανάστη). Το υποκείμενο θα κριθεί στιγμιαία και εφεξής για το μέρος της ταυτότητας του που δεν εχει ορίσει, εκείνο της γέννησης και με βάση αυτή την αυθαιρεσία θα αποξενωθεί από το διπλανό του, μιας και τα κριτήρια αποκλεισμού πάνε χέρι με χέρι με την νομική κατοχύρωση.

Στον αντίποδα, η σύγχρονη πραγματικότητα του 2016 τοποθετεί το μετανάστη το λεγόμενο και οικονομικό, το λεγόμενο και παράνομο, το γνωστό και ως παράτυπο στη θέση του αθέατου (ποιά είναι τα πρόσωπα των μεταναστών; οι κάμερες δε τα φωτίζουν παρά καταλάθος στο φόντο των προσφύγων). Ακριβώς μέσα στην ασαφή ετυμολογία του όρου κρύβεται και το μυστικό της ποινής του: κάποιος που εκούσια αποπατρίζεται για να βρει εστία αλλού. Οποία ειρωνεία. Επιτελώντας πιστά τις ονειρώξεις του καπιταλισμού, ας προσθέσουμε για μια υποψία ορθότητας. Η θεσμοθετημένη καθημερινή βία τόσο η οικονομική όσο και της κανονικότητας ,βία που εδώ εσκεμμένα υποκρύπτεται, για να ορίσει τον ανεπιθύμητο τρομακτικόκακόβουλο Άλλο (που συσπειρώνει τους “εντός των συνόρων” ή ευρύτερα τους “con papiers”),τον Ανώνυμο ώσπου να βρεθεί μια βολική ονοματολογία (τζιχαντιστής). Αλλά και για να οχυρώσει την ελεύθερη αγοραπωλησία μεταξύ εργάτη και καπιταλιστή. Είναι “επιλογή” του μετανάστη να επιτελέσει το φθηνό εργατικό δυναμικό, τη στέρνα σωμάτων αντικατάστασης στον κόσμο της εργασίας και το υπάκουο υποκείμενο, θύμα στρατιωτικών μηχανισμών πειθάρχησης, στη γκρίζα ζώνη μεταξύ ανθρώπου και πολίτη.

Η ετερότητα των δύο καταστάσεων αποκωδικοποιείται κάπως όταν καταλάβουμε τι σηματοδοτεί: την αναγκαία θυσία του έθνους-κράτους προκειμένου να αναπαράξει τον εαυτό του και να παραγάγει την ιδεολογία του όταν ανοίγει τις πόρτες του για να “καλωσορίσει” τους πρόφυγες, φονεύοντας μετανάστες. Οι πρόσφυγες, καθαρόαιμος απόγονος διακυρήξεων της γαλλικής. επανάστασης και του Διαφωτισμού συνιστούν μια επιτακτική ανάγκη που προέκυψε μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο: εφόσον οι ανθρώπινες ζωές έχουνν αξία (κυρίως οταν φλερτάρουν με τα όρια του αφανισμού τους), και η αξία τους διασφαλίζεται από το νόμο, ο παγκόσμιος νόμος (διεθνείς συμβάσεις προστασίας/καθολικά δικαιώματα ανθρώπου και πολίτη) υποχρεούται να τις προστατέψει. Και ενώ αυτό θα έμοιαζε με εθυμικήτυπολογία περασμένων ημερών, δίκην του αλλοτινού ικέτη, τελικώς παίρνει σάρκα και οστά στην παροχή ασύλου εντός των συνόρων μεν, ούτε άπαξ ούτε διαπαντώς δε. Μια εγγραφή. Παράλληλα οι νόθοι γιοι και κόρες επαναπροωθούνται στη νοσηρότητα (το μερικό ξέφτισμα αυτού του καθεστώτος διαφαίνεται με τις νομολογίες διαφόρων ευρωπαικών κρατών που απαιτούν αποζημίωση για την πραγματοποίηση αυτής της θυσίας (βλέπε Δανία).

Refugees welcome, greeks fuck off

Εκτός των άλλων, οι πρόσφατες προσφυγικές ροές, δεν θα μπορούσαν παρά να μας υπενθυμίσουν έναν απ’τους βασικότερους λόγους που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να σταματήσουμε να μισούμε τη σκατοκοινωνία που ζούμε: τον ελληνικό ρατσισμό. Με τις πρώτες μαζικές αφίξεις στα μέσα του καλοκαιριού, και αφού η ελληνική πλέμπα είχε επιτελέσει το επαναστατικό της καθήκον, υπερασπιζόμενη για άλλη μια φορά τα εθνικά της συμφέροντα στις πλατείες, ενάντια στη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τους Γερμανούς (γενικότερα), την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ, το διεθνές εβραιοσιωνιστικό-μασωνικό λόμπυ και τους stormtroopers του Kylo Ren, επιδόθηκε με ζήλο στην επόμενή της υποχρέωση, να εγγράψει στα σώματα των προσφύγων/μεταναστριών λίγη απ’τη διάσημη ελληνική φιλοξενία και τη χριστιανική αγάπη, ή με άλλα λόγια να δείξει ποιος είναι το αφεντικό δω πέρα. Κουβαλώντας στην πλάτη της την εμπειρία αμέτρητων φορών του παρελθόντος (απ’την υποδοχή ενός άλλου προσφυγικού κύματος, αυτού των μικρασιατ@ν, το μακρινό 1922, μέχρι τα αντι-αλβανικά πογκρόμ του 2004 και το μαζικό πογκρόμ της Χρυσής Αυγής του 2011, με αφορμή τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη για μια κάμερα), η καλοκουρδισμένη μηχανή κανονικοποίησης, πειθάρχησης και εξάλειψης ανθρώπινων συμπεριφορών (και ζωών, εν γένει) που ονομάζεται ελληνική κοινωνία, με αιχμή του δόρατος το ελληνικό κράτος, μας χάρισε σκηνές απείρου κάλλους απ’τον Αύγουστο και μετά, που μας έκαναν να ευχόμαστε όλα όσα λένε τα διάφορα λούμπεν ελληναριά να είναι όντως αλήθεια, και αυτή η χώρα επιτέλους να αλωθεί απ’τις ορδές των τζιχαντιστών, ώστε να ησυχάσουμε και ‘μεις μια και καλή.

Κάπου εδώ, οφείλουμε να διασαφηνίσουμε ότι για εμάς, το ιερό τοτέμ κάθε αριστερής και γενικότερα αυτοπροσδιοριζόμενης “επαναστατικής” δύναμης, που ονομάζεται ελληνικός λαός, δεν αποτελεί επ’ουδενί ένα καλοπροαίρετο έρμαιο των ισχυρών, που καθοδηγείται από κάποια σατανική εξουσία. Από τη δική μας οπτική γωνία, ο λαός δεν είναι απλώς μία παραπλανημένη μαριονέτα, αγόμενη και φερόμενη απ’τους εκάστοτε συσχετισμούς των “από πάνω”, ούτε όμως και ένας απλός παθητικός δέκτης, ένας “καναπεδάτος”, ανεπηρέαστος απ’οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του, αλλά τον αντιλαμβανόμαστε σαν ένα ενεργητικό υποκείμενο, το οποίο συνειδητά αντιλαμβάνεται τον εαυτό του αντιπαραθετικά των “ξένων”, κατανοεί και υπερασπίζεται την προνομιακή του θέση. Βλέπουμε την άνοδο της ακροδεξιάς και τη στρατιωτικοποίηση του ελληνικού κράτους όχι σαν το αίτιο ρατσιστικής διάβρωσης της κοινωνίας, αλλά αντίθετα σαν το αθροιστικό αποτέλεσμα των ήδη υπάρχοντων μοριακών σχέσεων εξουσίας, σαν τη φυσική και αναπόφευκτη εξέλιξη των αμέτρητων καθημερινών μικρο-φασισμών που παρατηρούμε ανά την επικράτεια.

Κέντρα κράτησης, πρώτης υποδοχής και ταυτοποίησης (“hotspots”) ξεπήδησαν απ’το πουθενά¹ (την ίδια στιγμή που λίγους μήνες πριν η ψεκασμένη αριστερά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξήγγειλε ότι θα τα καταργήσει²), ελληνόμπατσοι υποδέχονταν με χαστούκια και κλωτσιές³ πρόσφυγες και μετανάστριες, φασίστες έριχναν μολότωφ στους καταυλισμούς τους⁴ και βύθιζαν τις βάρκες τους^5,6, ενώ αγανακτισμένα παρτσακλά έπαιρναν για άλλη μια φορά σβάρνα τα κανάλια φωνάζοντας “εμείς δεν είμαστε ρατσιστές αλλά…[insert random vomit here]”⁷. Αποκορύφωμα αυτού του ρατσιστικού οχετού ήταν ο θάνατος ενός 15χρονου από συμπλοκή λιμενόμπατσων με διακινητές⁸. Οι εξυπνότερ@ του ελληνικού όχλου από την άλλη, κατάλαβαν ότι είναι ανόητο να πολεμήσουν αυτήν την κατάσταση, ενώ μπορούν να επωφεληθούν από αυτή. Ακτοπλοϊκά εισιτήρια πολύ υψηλότερα απ’την κανονική τους τιμή⁹, διπλές και τριπλές ταρίφες στα ταξί, αισχροκέρδεια σε τρόφιμα και υπηρεσίες¹⁰ και ανελέητο πλιάτσικο πάνω στα σωσίβια και τις βάρκες που άφηναν πίσω τους όσες κατάφερναν να φτάσουν στα παράλια των ελληνικών νησιών¹¹, ώστε να μπορεί παράλληλα η ελληνική κυβέρνηση να βγαίνει και να λέει ένα σωρό απίστευτες μαλακίες σε Ευρώπη και σε διεθνείς οργανισμούς, υπερθεματίζοντας τον υπεράνθρωπο αγώνα που δίνει ο ελληνικός βούρκος για την αρωγή του προσφυγικού ρεύματος. Το σκηνικό ολοκληρώνεται πλέον στην Ειδομένη, στα σύνορα Ελλάδας-Μακεδονίας, όπου εκεί, σαν από τραγική ειρωνεία της ζωής, παρατηρήσαμε την αγαστή συνεργασία δύο “αιώνιων εχθρών”, ελληνικής και μακεδονικής αστυνομίας που επέβαλε η απόλυτη ταύτιση συμφερόντων απέναντι στον κοινό εχθρό^12,13: αυτή της κοινωνίας που έχει συνείδηση του τρόπου συγκρότησής της εθνικής της ταυτότητας, δηλαδή το τσάκισμα των “Άλλων” και κάθε διαφορετικότητας.

Φιλανθρωπείς, νομοθετεί…πνίγονται

Αυτό το όργιο ελληνικής φιλοξενίας αποτελεί κομμάτι του δίπολου που αναδείχθηκε. Ο εθνικιστής ελληναράς βιώνει την εσωτερική πάλη με τον ευρωπαίο εαυτό του, ο οποίος ως υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (και φυσικά των αστικών καταβολών τους) και βαθύτατα ψυχόπονος έρχεται απλόχερα να προσφέρει τη φιλανθρωπία του. Έτσι, με τα ΜΜΕ να πυροδοτούν μαζικά τη συγκίνηση (αργότερα υιοθετείται πιο μετριοπαθής στάση συμβαδίζοντας με την κρατική πολιτική), παρατηρούνται κινήσεις συλλογής ρούχων, τροφίμων, φαρμάκων καθώς και έντονη δράση ΜΚΟ. Ε και βέβαια ο εθελοντισμός δεν θα μπορούσε να είναι απών, αντικαθιστώντας τόσο βολικά τις κρατικές λειτουργίες.

Δείγματα φιλανθρωπίας όχι όμως αλληλεγγύης. Ίσως μας συγκινούσε και λίγο αυτή η καμουφλαρισμένη σαπίλα της φιλανθρωπίας, αν ο ευεργέτης μετά την ολοκλήρωση της προσφοράς δεν απέστρεφε αβίαστα το βλέμμα, με εφησυχασμένη πλέον τη συνείδηση του, μόνο και μόνο για να συνεχίσει φετιχιστικά την κατανάλωση εμπορευμάτων (επιθυμητική μηχανή με ορθή καπιταλιστική παιδεία) .Ε και ας μην ξεχνάμε και το μπόλιασμα με χριστιανική ηθική που μας προκαλεί εμετό. Είναι προφανές ότι και με όρους φιλανθρωπίας (όπως και ρατσισμού), στο πρόσωπο του μετανάστη συγκεντρώνεται και αναπαράγεται η διάκριση ενός ξένου-άλλου.

Αντίθετα, εμείς αρνούμαστε των διαχωρισμό των εννοιών μετανάστης-πρόσφυγας και προτάσσουμε την αλληλεγγύη με ταξικά χαρακτηριστικά. Αλληλεγγύη για μας σημαίνει την προσπάθεια να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε τις κοινές πραγματικότητες, αρνήσεις και ανάγκες μας με τον “άλλο”, δίνοντας έτσι μορφή στη σύναψη μιας σχέσης για χάρη της οποίας θα κινηθούν ο λόγος και οι πράξεις μας. Αναγνωρίζουμε τόσο τους πρόσφυγες/μετανάστες όσο και τους εαυτούς μας ως υποκείμενα που υφίστανται την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Στηρίζουμε, λοιπόν, τις διεκδικήσεις τους και συνεχίζουμε τον αγώνα εναντίον κράτους και κεφαλαίου με αυτοοργανωμένες αντιιεραρχικές δομές σε χώρους εργασίας και γειτονιές.

ΣΤΟΝ ΦΡΑΧΤΗ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ, ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ,

ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ

1. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=64266806

2. http://www.tovima.gr/society/article/?aid=677654

3. http://www.skai.gr/news/greece/article/295284/eidikoi-klotsia-gia-ton-astunomiko-pou-klotsa-metanastes-sti-katastasi/

4. http://www.kathimerini.gr/829842/article/epikairothta/ellada/mytilhnh-synelhf8hsan-anhlikoi-poy-eri3an-molotof-se-metanastes

5. http://www.efsyn.gr/arthro/epiheirisi-apotropis-apo-elliniko-limeniko-se-toyrkiko-vinteo

6. http://www.huffingtonpost.gr/2015/10/12/koykoyloforoi-epitithentai-lemvous-prosfygwn_n_8278732.html

7. http://www.megatv.com/megagegonota/summary.asp?catid=27383&subid=2&pubid=35179395

8. http://tvxs.gr/news/ellada/symploki-limenikon-diakiniton-sti-symi-plirofories-gia-nekro-15xrono-prosfyga

9. http://www.era-aegean.gr/23/09/2015/%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%8D%CE%B3%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CF%84/

10. http://www.koutipandoras.gr/article/151858/aishrokerdeia-kai-ekmetalleysi-ton-prosfygon-sti-mytilini

11. http://www.lifo.gr/now/greece/75434

12. http://www.vice.com/gr/read/oi-egklovismenoi-tis-idomenis

13. http://www.efsyn.gr/arthro/ekkenonetai-o-kataylismos-metanaston-stin-eidomeni

Αντιεξουσιαστικό στέκι Ιατρικής

mail επικοινωνίας: aasxolwnygeias@espiv.net

blog: steki-iatrikis.espivblogs.net

– Η συνοριογραμμή ως (μια ακόμα) εμπόλεμη ζώνη

“Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται, εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί, η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς”-Θ.Πλεύρης

“Πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο, δηλαδή να ξέρει ο άλλος ότι όταν θα έρθει στη χώρα αυτή θα καθίσει μέσα, αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα, αποτελούμε το καλύτερο τόπο προσέλκυσης μεταναστών”-Ν.Παπαγιαννόπουλος, αρχηγός Ελληνικής Αστυνομίας

Φαρμακονήσι,20/1/14: Δώδεκα νεκροί μετανάστες από Αφγανιστάν και Συρία.

Σάμος,5/5/14: Τουλάχιστον 22 νεκροί μετανάστες από Συρία και Σομαλία.

Κρίκοι σε μια αλυσίδα “μεμονωμένων περιστατικών”, συγκροτούν αυτό που ονομάζεται μεταναστευτική πολιτική στα σύνορα ή αλλιως ελληνική φιλοξενία. Αυτό που συντελείται ουσιαστικά είναι ένας διάχυτος πόλεμος πολλαπλών μετώπων. Το πρώτο από αυτά αφορά του τόπους καταγωγής των μεταναστών, στους οποίους τα δυτικά κράτη εμπλεκόνται με πολεμικές-στρατιωτικές επιχειρήσεις, δημιουργώντας ροές μεταναστών που προσπαθούν να απομακρυνθούν από τις χώρες τους. Η μεταναστευτική αυτή κίνηση βρίσκει ως εμπόδιο στα σύνορα της Ευρώπης τους στρατούς των ίδιων δυτικών δυνάμεων. Πρόκειται για το δεύτερο μέτωπο αυτή την φορά μετατοπιζόμενο από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας στα σύνορα του δυτικού κόσμου. Εδώ εκτυλίσσεται η δεύτερη φάση του ταξικού πολέμου, ανώνυμη και βουβή που δεν αφήνει πίσω της ίχνη, εκτός και αν κάποιο σώμα ξεβραστεί στην ακτή. Και πρόκειται για πόλεμο χωρίς ίχνος υπερβολής. Αυτό αποδεικνύουν οι εκτιμήσεις περί 18.000 μεταναστών που πέθαναν προσπαθώντας να προσεγγίσουν την Ευρώπητην τελευταία δεκαετία, καθιστώντας τη Μεσόγειο, έτσι, ένα ιδιότυπο “πλωτό νεκροταφείο”.

Το ελληνικό κράτος, λόγω της ιδιαίτερης γεωπολιτικής του θέσης αναλαμβάνει την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού στο νοτιοανατολικό του άκρο από τις ορδές των “βαρβάρων”. Η διαχείριση του πολυεθνικού προλεταριάτου με αστυνομο-στρατιωτικούς όρους πρόκειται για μια μηχανή που δουλέυει ασταμάτητα. Διάχυτη, από τα συνοριοφυλάκια και τους λιμενόμπατσους στον Έβρο, εκτείνεται στις επιχειρήσεις-σκούπα στο κέντρο, τις συγκρούσεις των μεταναστών μικροπωλητών με τους μπάτσους έξω από την ΑΣΟΕΕ, μέχρι τους πυροβολισμούς στα χωράφια της Μανωλάδας. Πέρα από την επίσημη κρατική πολιτική, οι καθημερινοί μικρο-φασισμοί “αγανακτισμένων κατοίκων”, και οι τραμπουκισμοί από παρακρατικούς και φασίστες, συγκροτούν λίγα από τα θραύσματα της ζωής που βιώνουν οι μετανάστες και ονομάζεται ελληνική ρατσιστική καθημερινότητα.

Όσοι από τους προλετάριους αυτούς δεν μπορούν να αφομοιωθούν από τον ελληνικό καπιταλισμό, υποπίπτουν στην κατηγορία του πλεονάζοντος πληθυσμού. Άλλωστε τα ουρλιαχτά των media για ξέφραγο αμπέλι στα σύνορα και τους χιλιάδες λαθρομετανάστες ή η αριστερή πιο ήπια εκδοχή περί “μεταναστευτικού πρόβληματος” που χρίζει επίλυσης αποτελεί ένδειξη του γεγονότος ότι η ελληνική οικονομία έχει “μπουκώσει” και δεν μπορεί να αφομοιώσει/εκμεταλλευτεί κερδοφόρα αυτή τη είσοδο τζάμπα εργασίας. Η διαχείριση αυτού του πιο υποτιμημένου, πλεονάζοντος κομματιού γίνεται με όρους φυλάκισης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν επίσημα σε ολόκληρη την επικράτεια πάνω από 20 “κέντρα φιλοξενίας”, καθιστώντας τον εγκλεισμό και τη στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων από κατάσταση εξαίρεσης σε κανονικότητα.

– O προοδευτικός πατριωτισμός ως politically correct ρατσισμός

Tο αυτο-προσδιοριζόμενο ως “ανταγωνιστικό,ριζοσπαστικό κίνημα” περιστρέφεται γύρω απο την κυρίαρχη εθνική ταυτότητα και ρητορική. Aποτελούμενο από Έλληνες-απευθυνόμενο σε Έλληνες. Αυτό αποδεικνύουν οι χλιαρές ως ανύπαρκτες αντίδρασεις στο πογκρόμ που εξαπέλυσαν συντονισμένα Χρυσή Αυγή-αστυνομία το Μάιο του 2011, με αποτέλεσμα ένα νεκρό μετανάστη και 20 τραυματίες αλλά και το αναπάντητο του εγκλήματος στο Φαρμακονήσι και στη Σάμο. Το τελευταίο είχε και την ατυχία να πέσει πάνω σε φοιτητικές εκλογές. Ο tempora, o mores. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν στερούταν ποτέ κυνισμού. Όταν πάρ’αυτα καταφέρνει να ψελλίσει κάτι αυτό αφορά την Ευρώπη-φρούριο ή τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ.Μεταθέτει, δηλαδή, μονοσήμαντα τις εγχώριες δολοφονίες του ελληνικού κράτους στο επίπεδο των ευρωπαικών πολιτικών. Άλλωστε, το υψηλό αντικείμενο του πόθου της αριστεράς είναι ο ελληνικός λαός και η πατρίδα. Αν η τελευταία δολοφονεί, οφείλεται στο ότι αναγκάζεται να εξυπηρετήσει ξένα συμφέροντα. De facto η Ελλάδα-θύμα δεν μπορεί παρά να είναι εξαρτημένη και υποχείριο των ρατσιστικών πολιτικών της Ε.Ε.

Από ότι όμως θυμόμαστε η αντιμετώπιση που είχαν τα πρώτα κύματα μεταναστών από την Αλβανία και το ανατολικό μπλοκ τη δεκαετία του ’90, πριν ο ελληνικός καπιταλισμός κάνει τη δική του έφοδο στον ουρανό της ευρωπαικής αρένας, δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Αυτό το greek dream των 90′s περιελάμβανε την φιλιππινέζα υπηρέτρια, τον αλβανό κακοποιό, την ουκρανίδα πόρνη του επαρχιακού μπουρδέλου κλπ ως αναπόσπαστα κομμάτια της επιθυμίας κοινωνικής ανόδου του εγχώριου μικροαστισμού. Και για να μην πάρουμε μια γεύση από την καθαρά εγχώρια αντι-μεταναστευτική πολιτική παραθέτουμε το bonus ελληνικής φιλοξενίας με τον κώδικα “τακτικές επαναπροώθησης του ελληνικού λιμενικού”:

”Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες επιζησάντων μεταναστών που φωτίζουν τη δολοφονική διαδικασία απώθησής τους στα ανοιχτά των διεθνών χωρικών υδάτων πριν τα ελληνικά σύνορα. Σε πολλές περιπτώσεις, τα τεράστια σε όγκο και ισχύ πλοία του ελληνικού ναυτικού κάνουν κύκλους γύρω τους προκαλώντας μεγάλα κύματα με αποτέλεσμα να αναποδογυρίζουν οι μικρές, κυρίως φουσκωτές, βάρκες στις οποίες επιβαίνουν. Σε άλλες περιπτώσεις τους ανεβάζουν στα πλοία, τους χτυπούν, τους υποβάλλουν σε εικονικές εκτελέσεις για να πάρουν μια “γεύση” του τι σημαίνει ελληνικός παράδεισος, τους αφαιρούν όλα τα προσωπικά είδη και τους πετούν στη θάλασσα χωρίς σωσίβια. Πολλές φορές τους ρυμουλκούν σε απομακρυσμένα νησιά τους αφαιρούν τη μηχανή από τη βάρκα, τα κουπιά και τα σωσίβια ή κάνουν τρύπες στα φουσκωτά, ώστε να μη μπορούν να επιστρέψουν και τους σπρώχνουν στα ανοιχτά, προς την άλλη μεριά των ελληνοτουρικών συνόρων” (απόσπασμα από το περιοδικό antifa community-ενάντια στην Ελλάδα φρούριο)

-Ending

Ο λόγος μας δεν παράγεται ως φιλανθρωπική υποκατάσταση αυτού των μεταναστών ή ως αναπαράσταση των βιωμάτων τους. Το πολυεθνικό προλεταριάτο άλλωστε δημιουργεί μόνο του ρωγμές και γραμμές φυγής από την καθημερινότητα του ελληνικού βούρκου. Αυτό αποδεικνύουν τα καμένα στρώματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι κοινότητες και τα γκέτο που δημιουργούν στον ιστό της πόλης και η επακόλουθη εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα που κατέληξε σε επιτυχή απόδραση 8 προλετάριων. Είναι αυτές οι επιθετικές ενέργειες που αποδομούν την εικόνα του μετανάστη-θύματος που χρίζει οίκτου και αναδεικνύουν μια άλλη φιγούρα, απειλητική για τον κόσμο της κυριαρχίας.

Υ.Γ. Αν διώξουμε 400.000 φασίστες, χωράνε άλλοι τόσοι μετανάστες.

Συνέλευση Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών Σχολών Υγείας

mail επικοινωνίας:aasxolwnygeias@espiv.net