– Η συνοριογραμμή ως (μια ακόμα) εμπόλεμη ζώνη

“Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται, εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί, η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς”-Θ.Πλεύρης

“Πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο, δηλαδή να ξέρει ο άλλος ότι όταν θα έρθει στη χώρα αυτή θα καθίσει μέσα, αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα, αποτελούμε το καλύτερο τόπο προσέλκυσης μεταναστών”-Ν.Παπαγιαννόπουλος, αρχηγός Ελληνικής Αστυνομίας

Φαρμακονήσι,20/1/14: Δώδεκα νεκροί μετανάστες από Αφγανιστάν και Συρία.

Σάμος,5/5/14: Τουλάχιστον 22 νεκροί μετανάστες από Συρία και Σομαλία.

Κρίκοι σε μια αλυσίδα “μεμονωμένων περιστατικών”, συγκροτούν αυτό που ονομάζεται μεταναστευτική πολιτική στα σύνορα ή αλλιως ελληνική φιλοξενία. Αυτό που συντελείται ουσιαστικά είναι ένας διάχυτος πόλεμος πολλαπλών μετώπων. Το πρώτο από αυτά αφορά του τόπους καταγωγής των μεταναστών, στους οποίους τα δυτικά κράτη εμπλεκόνται με πολεμικές-στρατιωτικές επιχειρήσεις, δημιουργώντας ροές μεταναστών που προσπαθούν να απομακρυνθούν από τις χώρες τους. Η μεταναστευτική αυτή κίνηση βρίσκει ως εμπόδιο στα σύνορα της Ευρώπης τους στρατούς των ίδιων δυτικών δυνάμεων. Πρόκειται για το δεύτερο μέτωπο αυτή την φορά μετατοπιζόμενο από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας στα σύνορα του δυτικού κόσμου. Εδώ εκτυλίσσεται η δεύτερη φάση του ταξικού πολέμου, ανώνυμη και βουβή που δεν αφήνει πίσω της ίχνη, εκτός και αν κάποιο σώμα ξεβραστεί στην ακτή. Και πρόκειται για πόλεμο χωρίς ίχνος υπερβολής. Αυτό αποδεικνύουν οι εκτιμήσεις περί 18.000 μεταναστών που πέθαναν προσπαθώντας να προσεγγίσουν την Ευρώπητην τελευταία δεκαετία, καθιστώντας τη Μεσόγειο, έτσι, ένα ιδιότυπο “πλωτό νεκροταφείο”.

Το ελληνικό κράτος, λόγω της ιδιαίτερης γεωπολιτικής του θέσης αναλαμβάνει την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού στο νοτιοανατολικό του άκρο από τις ορδές των “βαρβάρων”. Η διαχείριση του πολυεθνικού προλεταριάτου με αστυνομο-στρατιωτικούς όρους πρόκειται για μια μηχανή που δουλέυει ασταμάτητα. Διάχυτη, από τα συνοριοφυλάκια και τους λιμενόμπατσους στον Έβρο, εκτείνεται στις επιχειρήσεις-σκούπα στο κέντρο, τις συγκρούσεις των μεταναστών μικροπωλητών με τους μπάτσους έξω από την ΑΣΟΕΕ, μέχρι τους πυροβολισμούς στα χωράφια της Μανωλάδας. Πέρα από την επίσημη κρατική πολιτική, οι καθημερινοί μικρο-φασισμοί “αγανακτισμένων κατοίκων”, και οι τραμπουκισμοί από παρακρατικούς και φασίστες, συγκροτούν λίγα από τα θραύσματα της ζωής που βιώνουν οι μετανάστες και ονομάζεται ελληνική ρατσιστική καθημερινότητα.

Όσοι από τους προλετάριους αυτούς δεν μπορούν να αφομοιωθούν από τον ελληνικό καπιταλισμό, υποπίπτουν στην κατηγορία του πλεονάζοντος πληθυσμού. Άλλωστε τα ουρλιαχτά των media για ξέφραγο αμπέλι στα σύνορα και τους χιλιάδες λαθρομετανάστες ή η αριστερή πιο ήπια εκδοχή περί “μεταναστευτικού πρόβληματος” που χρίζει επίλυσης αποτελεί ένδειξη του γεγονότος ότι η ελληνική οικονομία έχει “μπουκώσει” και δεν μπορεί να αφομοιώσει/εκμεταλλευτεί κερδοφόρα αυτή τη είσοδο τζάμπα εργασίας. Η διαχείριση αυτού του πιο υποτιμημένου, πλεονάζοντος κομματιού γίνεται με όρους φυλάκισης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν επίσημα σε ολόκληρη την επικράτεια πάνω από 20 “κέντρα φιλοξενίας”, καθιστώντας τον εγκλεισμό και τη στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων από κατάσταση εξαίρεσης σε κανονικότητα.

– O προοδευτικός πατριωτισμός ως politically correct ρατσισμός

Tο αυτο-προσδιοριζόμενο ως “ανταγωνιστικό,ριζοσπαστικό κίνημα” περιστρέφεται γύρω απο την κυρίαρχη εθνική ταυτότητα και ρητορική. Aποτελούμενο από Έλληνες-απευθυνόμενο σε Έλληνες. Αυτό αποδεικνύουν οι χλιαρές ως ανύπαρκτες αντίδρασεις στο πογκρόμ που εξαπέλυσαν συντονισμένα Χρυσή Αυγή-αστυνομία το Μάιο του 2011, με αποτέλεσμα ένα νεκρό μετανάστη και 20 τραυματίες αλλά και το αναπάντητο του εγκλήματος στο Φαρμακονήσι και στη Σάμο. Το τελευταίο είχε και την ατυχία να πέσει πάνω σε φοιτητικές εκλογές. Ο tempora, o mores. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν στερούταν ποτέ κυνισμού. Όταν πάρ’αυτα καταφέρνει να ψελλίσει κάτι αυτό αφορά την Ευρώπη-φρούριο ή τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ.Μεταθέτει, δηλαδή, μονοσήμαντα τις εγχώριες δολοφονίες του ελληνικού κράτους στο επίπεδο των ευρωπαικών πολιτικών. Άλλωστε, το υψηλό αντικείμενο του πόθου της αριστεράς είναι ο ελληνικός λαός και η πατρίδα. Αν η τελευταία δολοφονεί, οφείλεται στο ότι αναγκάζεται να εξυπηρετήσει ξένα συμφέροντα. De facto η Ελλάδα-θύμα δεν μπορεί παρά να είναι εξαρτημένη και υποχείριο των ρατσιστικών πολιτικών της Ε.Ε.

Από ότι όμως θυμόμαστε η αντιμετώπιση που είχαν τα πρώτα κύματα μεταναστών από την Αλβανία και το ανατολικό μπλοκ τη δεκαετία του ’90, πριν ο ελληνικός καπιταλισμός κάνει τη δική του έφοδο στον ουρανό της ευρωπαικής αρένας, δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Αυτό το greek dream των 90′s περιελάμβανε την φιλιππινέζα υπηρέτρια, τον αλβανό κακοποιό, την ουκρανίδα πόρνη του επαρχιακού μπουρδέλου κλπ ως αναπόσπαστα κομμάτια της επιθυμίας κοινωνικής ανόδου του εγχώριου μικροαστισμού. Και για να μην πάρουμε μια γεύση από την καθαρά εγχώρια αντι-μεταναστευτική πολιτική παραθέτουμε το bonus ελληνικής φιλοξενίας με τον κώδικα “τακτικές επαναπροώθησης του ελληνικού λιμενικού”:

”Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες επιζησάντων μεταναστών που φωτίζουν τη δολοφονική διαδικασία απώθησής τους στα ανοιχτά των διεθνών χωρικών υδάτων πριν τα ελληνικά σύνορα. Σε πολλές περιπτώσεις, τα τεράστια σε όγκο και ισχύ πλοία του ελληνικού ναυτικού κάνουν κύκλους γύρω τους προκαλώντας μεγάλα κύματα με αποτέλεσμα να αναποδογυρίζουν οι μικρές, κυρίως φουσκωτές, βάρκες στις οποίες επιβαίνουν. Σε άλλες περιπτώσεις τους ανεβάζουν στα πλοία, τους χτυπούν, τους υποβάλλουν σε εικονικές εκτελέσεις για να πάρουν μια “γεύση” του τι σημαίνει ελληνικός παράδεισος, τους αφαιρούν όλα τα προσωπικά είδη και τους πετούν στη θάλασσα χωρίς σωσίβια. Πολλές φορές τους ρυμουλκούν σε απομακρυσμένα νησιά τους αφαιρούν τη μηχανή από τη βάρκα, τα κουπιά και τα σωσίβια ή κάνουν τρύπες στα φουσκωτά, ώστε να μη μπορούν να επιστρέψουν και τους σπρώχνουν στα ανοιχτά, προς την άλλη μεριά των ελληνοτουρικών συνόρων” (απόσπασμα από το περιοδικό antifa community-ενάντια στην Ελλάδα φρούριο)

-Ending

Ο λόγος μας δεν παράγεται ως φιλανθρωπική υποκατάσταση αυτού των μεταναστών ή ως αναπαράσταση των βιωμάτων τους. Το πολυεθνικό προλεταριάτο άλλωστε δημιουργεί μόνο του ρωγμές και γραμμές φυγής από την καθημερινότητα του ελληνικού βούρκου. Αυτό αποδεικνύουν τα καμένα στρώματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι κοινότητες και τα γκέτο που δημιουργούν στον ιστό της πόλης και η επακόλουθη εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα που κατέληξε σε επιτυχή απόδραση 8 προλετάριων. Είναι αυτές οι επιθετικές ενέργειες που αποδομούν την εικόνα του μετανάστη-θύματος που χρίζει οίκτου και αναδεικνύουν μια άλλη φιγούρα, απειλητική για τον κόσμο της κυριαρχίας.

Υ.Γ. Αν διώξουμε 400.000 φασίστες, χωράνε άλλοι τόσοι μετανάστες.

Συνέλευση Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών Σχολών Υγείας

mail επικοινωνίας:aasxolwnygeias@espiv.net