Η σχέση μας με τους Άλλους

Οι οποι@δήποτε άλλ@ που συνιστούν μια παραφωνία στο ευρωπαϊκό φρούριο δε θα πάψουν να σχηματίζουν μια α-ορατη ροή μέχρι τη στιγμή που η ποσότητα και οι συγκυρίες τραγικότητας καταστήσουν αισθητηριακό (αν οχι ασιθησιακό) το ζήτημα της ενασχόλησης μαζί τους. Ακούμε τις φωνές από τα σύνορα, τα ραμμένα στόματα, τα “όλα ή κανείς” πτώματα (Μεσόγειο-Αιγαίο-Ειδομένη 2015). Και τους ακούμε τώρα κι έτσι ξαφνικά επειδή η αδίστακτη ευρωπαϊκή στατιστική εμμένει στην ποσότητα παρά στην ποιότητα του θανάτου, συνομιλώντας με τον εαυτό \ της για ανθρώπινα δικαιώματα και λοιπές φιλάνθρωπες διακηρύξεις σε μια παραπλανητική εξωστρέφεια. Εν τοιάυτω χρόνω, στις πύλες της Εδέμ οι εταιρείες και στρατοί απαριθμούν, ταξινομούν και όταν δεν μπορούν να το αποφύγουν, δημοσιοποιούν (ημέρα εθνικού πένθους μετά το ναυάγιο της Λαμπεντούζα στην Ιταλία, 2013) για να αποστρέψουν το βλέμμα αμέσως μετά. Ας μιλήσουμε για μας, μιλώντας για εκείν@ που βρίσκονται στα έσχατα του ρητού και άρρητου, που αποκλείονται και κατατάσσονται, απογυμνωμέν@ απο μια ταυτότητα πέραν της βιολογικής τους.

Η ταξινομιτική σχηματοποίηση της εξουσίας γίνεται προβληματική ή μας αφορά επειδή τώρα παράγει πραγματικότητες: αναφερόμαστε στη διάκριση του πρόσφυγα απο το μετανάστη. Ο πρόσφυγας, συνιστά μια νομικά κατοχυρωμένη (ΟΗΕ/Ύπατη αρμοστεία 1951) οντότητα, σχεδόν εναν τίτλο ευγενείας, για ενα υποκείμενο σε φυγή απο την οικειότητα των εστιών του. Μαζικά φαινόμενα εξωτερικής και βίαια επιβλειθήσας δίωξης (πόλεμος, τυφώνας, ασθένεια) είναι οι προσφυγικές ροές, και είναι καταραμένες να μη συλλογογικοποιούνται ποτέ, ακριβώς επειδή ο ελεγκτικός μηχανισμός για το χαρακτηρισμό τους θα επιβάλλει την προάσπιση των ατομικοτήτων και το σπάσιμο των συνεχειών: Εσύ μπαινεις, εσύ οχι, βάσει μιας διαστρωμάτωσης βίας : “η βία που ασκήθηκε σε αυτό το κράτος είναι σημαντική, αλλά ασήμαντη ή μη μετρήσιμη στα γειτονικά του κράτη”, όπως και ασήμαντη η βία που επιλέγεται να μην μετρηθεί, ένα κομμάτι του διαχωρισμού αυτού (πρόσφυγα/μετανάστη). Το υποκείμενο θα κριθεί στιγμιαία και εφεξής για το μέρος της ταυτότητας του που δεν εχει ορίσει, εκείνο της γέννησης και με βάση αυτή την αυθαιρεσία θα αποξενωθεί από το διπλανό του, μιας και τα κριτήρια αποκλεισμού πάνε χέρι με χέρι με την νομική κατοχύρωση.

Στον αντίποδα, η σύγχρονη πραγματικότητα του 2016 τοποθετεί το μετανάστη το λεγόμενο και οικονομικό, το λεγόμενο και παράνομο, το γνωστό και ως παράτυπο στη θέση του αθέατου (ποιά είναι τα πρόσωπα των μεταναστών; οι κάμερες δε τα φωτίζουν παρά καταλάθος στο φόντο των προσφύγων). Ακριβώς μέσα στην ασαφή ετυμολογία του όρου κρύβεται και το μυστικό της ποινής του: κάποιος που εκούσια αποπατρίζεται για να βρει εστία αλλού. Οποία ειρωνεία. Επιτελώντας πιστά τις ονειρώξεις του καπιταλισμού, ας προσθέσουμε για μια υποψία ορθότητας. Η θεσμοθετημένη καθημερινή βία τόσο η οικονομική όσο και της κανονικότητας ,βία που εδώ εσκεμμένα υποκρύπτεται, για να ορίσει τον ανεπιθύμητο τρομακτικόκακόβουλο Άλλο (που συσπειρώνει τους “εντός των συνόρων” ή ευρύτερα τους “con papiers”),τον Ανώνυμο ώσπου να βρεθεί μια βολική ονοματολογία (τζιχαντιστής). Αλλά και για να οχυρώσει την ελεύθερη αγοραπωλησία μεταξύ εργάτη και καπιταλιστή. Είναι “επιλογή” του μετανάστη να επιτελέσει το φθηνό εργατικό δυναμικό, τη στέρνα σωμάτων αντικατάστασης στον κόσμο της εργασίας και το υπάκουο υποκείμενο, θύμα στρατιωτικών μηχανισμών πειθάρχησης, στη γκρίζα ζώνη μεταξύ ανθρώπου και πολίτη.

Η ετερότητα των δύο καταστάσεων αποκωδικοποιείται κάπως όταν καταλάβουμε τι σηματοδοτεί: την αναγκαία θυσία του έθνους-κράτους προκειμένου να αναπαράξει τον εαυτό του και να παραγάγει την ιδεολογία του όταν ανοίγει τις πόρτες του για να “καλωσορίσει” τους πρόφυγες, φονεύοντας μετανάστες. Οι πρόσφυγες, καθαρόαιμος απόγονος διακυρήξεων της γαλλικής. επανάστασης και του Διαφωτισμού συνιστούν μια επιτακτική ανάγκη που προέκυψε μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο: εφόσον οι ανθρώπινες ζωές έχουνν αξία (κυρίως οταν φλερτάρουν με τα όρια του αφανισμού τους), και η αξία τους διασφαλίζεται από το νόμο, ο παγκόσμιος νόμος (διεθνείς συμβάσεις προστασίας/καθολικά δικαιώματα ανθρώπου και πολίτη) υποχρεούται να τις προστατέψει. Και ενώ αυτό θα έμοιαζε με εθυμικήτυπολογία περασμένων ημερών, δίκην του αλλοτινού ικέτη, τελικώς παίρνει σάρκα και οστά στην παροχή ασύλου εντός των συνόρων μεν, ούτε άπαξ ούτε διαπαντώς δε. Μια εγγραφή. Παράλληλα οι νόθοι γιοι και κόρες επαναπροωθούνται στη νοσηρότητα (το μερικό ξέφτισμα αυτού του καθεστώτος διαφαίνεται με τις νομολογίες διαφόρων ευρωπαικών κρατών που απαιτούν αποζημίωση για την πραγματοποίηση αυτής της θυσίας (βλέπε Δανία).

Refugees welcome, greeks fuck off

Εκτός των άλλων, οι πρόσφατες προσφυγικές ροές, δεν θα μπορούσαν παρά να μας υπενθυμίσουν έναν απ’τους βασικότερους λόγους που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να σταματήσουμε να μισούμε τη σκατοκοινωνία που ζούμε: τον ελληνικό ρατσισμό. Με τις πρώτες μαζικές αφίξεις στα μέσα του καλοκαιριού, και αφού η ελληνική πλέμπα είχε επιτελέσει το επαναστατικό της καθήκον, υπερασπιζόμενη για άλλη μια φορά τα εθνικά της συμφέροντα στις πλατείες, ενάντια στη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τους Γερμανούς (γενικότερα), την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ, το διεθνές εβραιοσιωνιστικό-μασωνικό λόμπυ και τους stormtroopers του Kylo Ren, επιδόθηκε με ζήλο στην επόμενή της υποχρέωση, να εγγράψει στα σώματα των προσφύγων/μεταναστριών λίγη απ’τη διάσημη ελληνική φιλοξενία και τη χριστιανική αγάπη, ή με άλλα λόγια να δείξει ποιος είναι το αφεντικό δω πέρα. Κουβαλώντας στην πλάτη της την εμπειρία αμέτρητων φορών του παρελθόντος (απ’την υποδοχή ενός άλλου προσφυγικού κύματος, αυτού των μικρασιατ@ν, το μακρινό 1922, μέχρι τα αντι-αλβανικά πογκρόμ του 2004 και το μαζικό πογκρόμ της Χρυσής Αυγής του 2011, με αφορμή τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη για μια κάμερα), η καλοκουρδισμένη μηχανή κανονικοποίησης, πειθάρχησης και εξάλειψης ανθρώπινων συμπεριφορών (και ζωών, εν γένει) που ονομάζεται ελληνική κοινωνία, με αιχμή του δόρατος το ελληνικό κράτος, μας χάρισε σκηνές απείρου κάλλους απ’τον Αύγουστο και μετά, που μας έκαναν να ευχόμαστε όλα όσα λένε τα διάφορα λούμπεν ελληναριά να είναι όντως αλήθεια, και αυτή η χώρα επιτέλους να αλωθεί απ’τις ορδές των τζιχαντιστών, ώστε να ησυχάσουμε και ‘μεις μια και καλή.

Κάπου εδώ, οφείλουμε να διασαφηνίσουμε ότι για εμάς, το ιερό τοτέμ κάθε αριστερής και γενικότερα αυτοπροσδιοριζόμενης “επαναστατικής” δύναμης, που ονομάζεται ελληνικός λαός, δεν αποτελεί επ’ουδενί ένα καλοπροαίρετο έρμαιο των ισχυρών, που καθοδηγείται από κάποια σατανική εξουσία. Από τη δική μας οπτική γωνία, ο λαός δεν είναι απλώς μία παραπλανημένη μαριονέτα, αγόμενη και φερόμενη απ’τους εκάστοτε συσχετισμούς των “από πάνω”, ούτε όμως και ένας απλός παθητικός δέκτης, ένας “καναπεδάτος”, ανεπηρέαστος απ’οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του, αλλά τον αντιλαμβανόμαστε σαν ένα ενεργητικό υποκείμενο, το οποίο συνειδητά αντιλαμβάνεται τον εαυτό του αντιπαραθετικά των “ξένων”, κατανοεί και υπερασπίζεται την προνομιακή του θέση. Βλέπουμε την άνοδο της ακροδεξιάς και τη στρατιωτικοποίηση του ελληνικού κράτους όχι σαν το αίτιο ρατσιστικής διάβρωσης της κοινωνίας, αλλά αντίθετα σαν το αθροιστικό αποτέλεσμα των ήδη υπάρχοντων μοριακών σχέσεων εξουσίας, σαν τη φυσική και αναπόφευκτη εξέλιξη των αμέτρητων καθημερινών μικρο-φασισμών που παρατηρούμε ανά την επικράτεια.

Κέντρα κράτησης, πρώτης υποδοχής και ταυτοποίησης (“hotspots”) ξεπήδησαν απ’το πουθενά¹ (την ίδια στιγμή που λίγους μήνες πριν η ψεκασμένη αριστερά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξήγγειλε ότι θα τα καταργήσει²), ελληνόμπατσοι υποδέχονταν με χαστούκια και κλωτσιές³ πρόσφυγες και μετανάστριες, φασίστες έριχναν μολότωφ στους καταυλισμούς τους⁴ και βύθιζαν τις βάρκες τους^5,6, ενώ αγανακτισμένα παρτσακλά έπαιρναν για άλλη μια φορά σβάρνα τα κανάλια φωνάζοντας “εμείς δεν είμαστε ρατσιστές αλλά…[insert random vomit here]”⁷. Αποκορύφωμα αυτού του ρατσιστικού οχετού ήταν ο θάνατος ενός 15χρονου από συμπλοκή λιμενόμπατσων με διακινητές⁸. Οι εξυπνότερ@ του ελληνικού όχλου από την άλλη, κατάλαβαν ότι είναι ανόητο να πολεμήσουν αυτήν την κατάσταση, ενώ μπορούν να επωφεληθούν από αυτή. Ακτοπλοϊκά εισιτήρια πολύ υψηλότερα απ’την κανονική τους τιμή⁹, διπλές και τριπλές ταρίφες στα ταξί, αισχροκέρδεια σε τρόφιμα και υπηρεσίες¹⁰ και ανελέητο πλιάτσικο πάνω στα σωσίβια και τις βάρκες που άφηναν πίσω τους όσες κατάφερναν να φτάσουν στα παράλια των ελληνικών νησιών¹¹, ώστε να μπορεί παράλληλα η ελληνική κυβέρνηση να βγαίνει και να λέει ένα σωρό απίστευτες μαλακίες σε Ευρώπη και σε διεθνείς οργανισμούς, υπερθεματίζοντας τον υπεράνθρωπο αγώνα που δίνει ο ελληνικός βούρκος για την αρωγή του προσφυγικού ρεύματος. Το σκηνικό ολοκληρώνεται πλέον στην Ειδομένη, στα σύνορα Ελλάδας-Μακεδονίας, όπου εκεί, σαν από τραγική ειρωνεία της ζωής, παρατηρήσαμε την αγαστή συνεργασία δύο “αιώνιων εχθρών”, ελληνικής και μακεδονικής αστυνομίας που επέβαλε η απόλυτη ταύτιση συμφερόντων απέναντι στον κοινό εχθρό^12,13: αυτή της κοινωνίας που έχει συνείδηση του τρόπου συγκρότησής της εθνικής της ταυτότητας, δηλαδή το τσάκισμα των “Άλλων” και κάθε διαφορετικότητας.

Φιλανθρωπείς, νομοθετεί…πνίγονται

Αυτό το όργιο ελληνικής φιλοξενίας αποτελεί κομμάτι του δίπολου που αναδείχθηκε. Ο εθνικιστής ελληναράς βιώνει την εσωτερική πάλη με τον ευρωπαίο εαυτό του, ο οποίος ως υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (και φυσικά των αστικών καταβολών τους) και βαθύτατα ψυχόπονος έρχεται απλόχερα να προσφέρει τη φιλανθρωπία του. Έτσι, με τα ΜΜΕ να πυροδοτούν μαζικά τη συγκίνηση (αργότερα υιοθετείται πιο μετριοπαθής στάση συμβαδίζοντας με την κρατική πολιτική), παρατηρούνται κινήσεις συλλογής ρούχων, τροφίμων, φαρμάκων καθώς και έντονη δράση ΜΚΟ. Ε και βέβαια ο εθελοντισμός δεν θα μπορούσε να είναι απών, αντικαθιστώντας τόσο βολικά τις κρατικές λειτουργίες.

Δείγματα φιλανθρωπίας όχι όμως αλληλεγγύης. Ίσως μας συγκινούσε και λίγο αυτή η καμουφλαρισμένη σαπίλα της φιλανθρωπίας, αν ο ευεργέτης μετά την ολοκλήρωση της προσφοράς δεν απέστρεφε αβίαστα το βλέμμα, με εφησυχασμένη πλέον τη συνείδηση του, μόνο και μόνο για να συνεχίσει φετιχιστικά την κατανάλωση εμπορευμάτων (επιθυμητική μηχανή με ορθή καπιταλιστική παιδεία) .Ε και ας μην ξεχνάμε και το μπόλιασμα με χριστιανική ηθική που μας προκαλεί εμετό. Είναι προφανές ότι και με όρους φιλανθρωπίας (όπως και ρατσισμού), στο πρόσωπο του μετανάστη συγκεντρώνεται και αναπαράγεται η διάκριση ενός ξένου-άλλου.

Αντίθετα, εμείς αρνούμαστε των διαχωρισμό των εννοιών μετανάστης-πρόσφυγας και προτάσσουμε την αλληλεγγύη με ταξικά χαρακτηριστικά. Αλληλεγγύη για μας σημαίνει την προσπάθεια να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε τις κοινές πραγματικότητες, αρνήσεις και ανάγκες μας με τον “άλλο”, δίνοντας έτσι μορφή στη σύναψη μιας σχέσης για χάρη της οποίας θα κινηθούν ο λόγος και οι πράξεις μας. Αναγνωρίζουμε τόσο τους πρόσφυγες/μετανάστες όσο και τους εαυτούς μας ως υποκείμενα που υφίστανται την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Στηρίζουμε, λοιπόν, τις διεκδικήσεις τους και συνεχίζουμε τον αγώνα εναντίον κράτους και κεφαλαίου με αυτοοργανωμένες αντιιεραρχικές δομές σε χώρους εργασίας και γειτονιές.

ΣΤΟΝ ΦΡΑΧΤΗ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ, ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ,

ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ

1. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=64266806

2. http://www.tovima.gr/society/article/?aid=677654

3. http://www.skai.gr/news/greece/article/295284/eidikoi-klotsia-gia-ton-astunomiko-pou-klotsa-metanastes-sti-katastasi/

4. http://www.kathimerini.gr/829842/article/epikairothta/ellada/mytilhnh-synelhf8hsan-anhlikoi-poy-eri3an-molotof-se-metanastes

5. http://www.efsyn.gr/arthro/epiheirisi-apotropis-apo-elliniko-limeniko-se-toyrkiko-vinteo

6. http://www.huffingtonpost.gr/2015/10/12/koykoyloforoi-epitithentai-lemvous-prosfygwn_n_8278732.html

7. http://www.megatv.com/megagegonota/summary.asp?catid=27383&subid=2&pubid=35179395

8. http://tvxs.gr/news/ellada/symploki-limenikon-diakiniton-sti-symi-plirofories-gia-nekro-15xrono-prosfyga

9. http://www.era-aegean.gr/23/09/2015/%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%8D%CE%B3%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CF%84/

10. http://www.koutipandoras.gr/article/151858/aishrokerdeia-kai-ekmetalleysi-ton-prosfygon-sti-mytilini

11. http://www.lifo.gr/now/greece/75434

12. http://www.vice.com/gr/read/oi-egklovismenoi-tis-idomenis

13. http://www.efsyn.gr/arthro/ekkenonetai-o-kataylismos-metanaston-stin-eidomeni

Αντιεξουσιαστικό στέκι Ιατρικής

mail επικοινωνίας: aasxolwnygeias@espiv.net

blog: steki-iatrikis.espivblogs.net

Να βάλουμε όλοι πλάτη, θώρακα, λαιμό και χέρι για να
λειτουργήσει το ανατομείο.

Την Τετάρτη 9/12, στο παρασκευαστήριο του ανατομείου της Ιατρικής σχολής
EΚΠΑ, ο μοναδικός ταριχευτής του εργαστηρίου υπέστη εγκαύματα σε πρόσωπο,
λαιμό, θώρακα και χέρι καθώς εργαζόταν. Αιτία φαίνεται να είναι ο ακατάλληλος
εξοπλισμός εργασίας (ένα σύστημα ψεκασμού, κατάλληλο για γεωργικές εργασίες
και μόνο, με το οποίο η διοίκηση της σχολής είχε αντικαταστήσει τα βασικά εργαλεία
ταρίχευσης, ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να ψεκάζει φορμόλη και φαινόλη
γρηγορότερα και έτσι να γίνεται πιο παραγωγικός).

Ποιες θα ήταν οι κατάλληλες συνθήκες ασφαλείας για την εργασία του; Σύμφωνα
με το θεσμικό πλαίσιο (υγειονομικές συνθήκες ασφαλείας σε παγκόσμια κλίμακα),
για επαγγέλματα τέτοιας επικινδυνότητας προβλέπεται συγκεκριμένος εξοπλισμός
ατομικής προστασίας (μάσκα, γάντια, στολή) και σωστός εξαερισμός του χώρου
εργασίας. Ακόμη σε περίπτωση που το “τυχαίο” γεγονός λάβει χώρα προβλέπεται
ντους για άμεσο ξέπλυμα εντός δευτερολέπτων (συνεπώς ύπαρξη αντίστοιχων
εγκαταστάσεων στο χώρο εργασίας), με ιδιαίτερη έμφαση στα μάτια (αφού η
φαινόλη αποτελεί πτητικό αέριο), όπως και χορήγηση συγκεκριμένου αντιδότου, το
οποίο δύναται να περιορίσει το διαβρωτικό έγκαυμα, καθώς και το χημικό έγκαυμα
και τις αναισθητικές δράσεις του τοξικού αντιδραστηρίου στο αναπνευστικό
(αναστολή της αναπνευστικής λειτουργίας). Αφού χορηγηθεί το αντίδοτο,
προβλέπεται άμεση διακομιδή του τραυματία σε νοσοκομείο. Μαντέψτε τι από αυτά
υπήρχε στο εργαστήριό μας. ΤΙΠΟΤΑ. Τελικά πως αντέδρασαν οι παρούσες/όντες
καθηγήτριες/καθηγητές γιατροί της έδρας; Του ξέπλυναν τα μάτια με νερό και του
συνέστησαν συνέχιση της εργασίας. Γιατί ,όπως είναι γνωστό η εργασία θεραπεύει!

Επιεικώς άθλιες χαρακτηρίζονται οι συνθήκες ταρίχευσης, παραμονής και
μεταφοράς του πτωματικού υλικού στις αιτήσεις που παρουσίασε (προς υπεράσπιση
του!) ο καθηγητής της έδρας της Ανατομίας Σκανδαλάκης, και οι οποίες
συντάσσονται το 2010! Καθώς όμως το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας
πρέπει να διατηρήσει το εκπαιδευτικό-παραγωγικό-ερευνητικό του έργο αλώβητο
παραμερίζει ευτελή κολλήματα, όπως ο κίνδυνος της σωματικής ακεραιότητας ενός
εργαζομένου. Η διοίκηση του μάλιστα στην Ιατρική Σχολή τοποθετεί έναν
ανειδίκευτο πτυχιούχο ιατρικής έτσι ώστε να “βγει η δουλειά” και το εργαστήριο να
μην κλείσει ούτε μια μέρα (γνωστή η τακτική αν αναλογιστεί κανείς ότι τα
εργαστήρια για το υποχρεωτικό μάθημα του 2ου έτους “Ανατομία του κεντρικού
νευρικού συστήματος” της Ιατρικής του ΕΚΠΑ διεκπεραιώνονται εξ ολοκλήρου από
εθελοντές φοιτητές του 3ου έτους, έτσι ώστε να εμπεδώνεται από νωρίς κιόλας, πριν
καν φτάσουμε στις εφημερίες του 5ου και 6ου έτους, η συνθήκη της “τζάμπα
εργασίας”, συνθήκη φυσικά παρούσα σε όλες τις σχολές της χώρας). Κι όλα αυτά 2
μήνες αφού εγκαινιάζεται πολυτελές, υπέρογκου κόστους, κτήριο-αμφιθέατρο στη
σχολή. Κι όλα αυτά ενώ 24/7 εταιρία security διασφαλίζει τη βιτρίνα της “εύρυθμης”
λειτουργίας της σχολής και την “ασφάλεια” φοιτητών και εργαζομένων. Διασφαλίζει
με άλλα λόγια την πειθάρχηση εντός της σχολής φοιτητών και εργαζομένων σε
συγκεκριμένες συνθήκες λειτουργίας της, ενώ μακριά από τις όψεις του θεάματος, τα
κονδύλια στερεύουν, η ασφάλεια των εργαζομένων απουσιάζει και σώματα
καίγονται.

Ο ταριχευτής είναι ένας ακόμα επισφαλής εργαζόμενος, ο οποίος αν και
συμβασιούχος καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες του πανεπιστημίου έτσι ώστε
να μην πλήττεται η “ομαλή” λειτουργία του και πιο συγκεκριμένα η λειτουργία του
εργαστηρίου Aνατομίας. Η πολιτική της κάλυψης πάγιων και διαρκών αναγκών από
συμβασιούχους, ακολουθείται στο σύνολο των σχολών του ΕΚΠΑ και είναι μια
συνθήκη που τείνει να νομιμοποιηθεί ως πλαίσιο λειτουργίας των πανεπιστημιακών
ιδρυμάτων.

Η έννοια της επισφαλούς εργασίας δεν περιορίζεται σε όρους εργατικού
“ατυχήματος”. Δε μας σοκάρουν εικόνες σαν κι αυτή, μας οργίζουν. Δεν είναι λίγες οι
φορές που εργαζόμενοι υπόκεινται σε παρόμοια “ατυχή” γεγονότα, που οι
εργοδότες / υπεύθυνοι δεν είδαν στη γυάλινη σφαίρα τους να έρχονται. Με την
εντατικοποίηση που επιτάσσει η υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης ώστε το
πεπαχυσμένο κεφάλαιο να εισροφά όλο και μεγαλύτερο κέρδος με το πανεπιστήμιο
να συνιστά κύριο γρανάζι στην κύλιση της “προόδου άνευ όρων”, κάτι τέτοια
πρωτοσέλιδα μονάχα επόμενα είναι και τα συλλυπητήριά μας στους αισιόδοξους!
Φυσικά δεν περιοριζόμαστε στο να διεκδικούμε την κάλυψη των ιατρικών εξόδων
του τραυματία, τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής, ασφάλειας και εργασίας του
και τη μονιμοποίησης του προσωπικού.

Φυσικά και δεν επαναπαυόμαστε στις υποσχέσεις της συγκλήτου , που
αναδρομικά τρέχει να καλύψει τα σπασμένα. Βλέπουμε στην περίπτωση αυτού του
κάθε άλλο παρά τυχαίου τραυματισμού συνθήκες που αντιμετωπίζουμε ή θα
αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας ως υποκείμενα που υφίστανται την
εκμετάλλευση της μισθωτής εργασία. Κινούμαστε στα πλαίσια μιας σχολής που
προσπαθεί να μας διαμορφώσει ιδεολογικά και μας διαμορφώνει πρακτικά για το
αύριο της μισθωτής σκλαβιάς και με αυτούς τους όρους βλέπουμε τους εαυτούς μας
σε αυτόν τον αγώνα, σε αυτές τις διεκδικήσεις του τραυματία ταριχευτή. Με άλλα
λόγια οι διεκδικήσεις μας είναι ταξικές και για αυτό δε θα σταματήσουμε να
διεκδικούμε όλο και περισσότερα από αυτά που μας ανήκουν, από αυτά που
υπάρχουν χάρη σε μας και χωρίς εμάς δεν υπάρχουν.

Το “πρόβλημα” δε βρίσκεται στην απροσεξία του εργαζομένου, όπως θρασύτατα
ξεστομίζουν διάφοροι κύκλοι. Το πρόβλημα βρίσκεται στην κεφαλαιοκρατική
κοινωνική σχέση και οι τραυματισμοί εργαζομένων σε μια περίοδο βίαιης
αναδιάρθρωσης της μόνο τυχαίοι δεν είναι. Και το εκφράζουμε ρητά: ως τέτοιοι θα
απαντηθούν.

Αντιεξουσιαστικό Στέκι Ιατρικής (https://steki-iatrikis.espivblogs.net/)