– Η συνοριογραμμή ως (μια ακόμα) εμπόλεμη ζώνη

“Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται, εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί, η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς”-Θ.Πλεύρης

“Πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο, δηλαδή να ξέρει ο άλλος ότι όταν θα έρθει στη χώρα αυτή θα καθίσει μέσα, αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα, αποτελούμε το καλύτερο τόπο προσέλκυσης μεταναστών”-Ν.Παπαγιαννόπουλος, αρχηγός Ελληνικής Αστυνομίας

Φαρμακονήσι,20/1/14: Δώδεκα νεκροί μετανάστες από Αφγανιστάν και Συρία.

Σάμος,5/5/14: Τουλάχιστον 22 νεκροί μετανάστες από Συρία και Σομαλία.

Κρίκοι σε μια αλυσίδα “μεμονωμένων περιστατικών”, συγκροτούν αυτό που ονομάζεται μεταναστευτική πολιτική στα σύνορα ή αλλιως ελληνική φιλοξενία. Αυτό που συντελείται ουσιαστικά είναι ένας διάχυτος πόλεμος πολλαπλών μετώπων. Το πρώτο από αυτά αφορά του τόπους καταγωγής των μεταναστών, στους οποίους τα δυτικά κράτη εμπλεκόνται με πολεμικές-στρατιωτικές επιχειρήσεις, δημιουργώντας ροές μεταναστών που προσπαθούν να απομακρυνθούν από τις χώρες τους. Η μεταναστευτική αυτή κίνηση βρίσκει ως εμπόδιο στα σύνορα της Ευρώπης τους στρατούς των ίδιων δυτικών δυνάμεων. Πρόκειται για το δεύτερο μέτωπο αυτή την φορά μετατοπιζόμενο από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας στα σύνορα του δυτικού κόσμου. Εδώ εκτυλίσσεται η δεύτερη φάση του ταξικού πολέμου, ανώνυμη και βουβή που δεν αφήνει πίσω της ίχνη, εκτός και αν κάποιο σώμα ξεβραστεί στην ακτή. Και πρόκειται για πόλεμο χωρίς ίχνος υπερβολής. Αυτό αποδεικνύουν οι εκτιμήσεις περί 18.000 μεταναστών που πέθαναν προσπαθώντας να προσεγγίσουν την Ευρώπητην τελευταία δεκαετία, καθιστώντας τη Μεσόγειο, έτσι, ένα ιδιότυπο “πλωτό νεκροταφείο”.

Το ελληνικό κράτος, λόγω της ιδιαίτερης γεωπολιτικής του θέσης αναλαμβάνει την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού στο νοτιοανατολικό του άκρο από τις ορδές των “βαρβάρων”. Η διαχείριση του πολυεθνικού προλεταριάτου με αστυνομο-στρατιωτικούς όρους πρόκειται για μια μηχανή που δουλέυει ασταμάτητα. Διάχυτη, από τα συνοριοφυλάκια και τους λιμενόμπατσους στον Έβρο, εκτείνεται στις επιχειρήσεις-σκούπα στο κέντρο, τις συγκρούσεις των μεταναστών μικροπωλητών με τους μπάτσους έξω από την ΑΣΟΕΕ, μέχρι τους πυροβολισμούς στα χωράφια της Μανωλάδας. Πέρα από την επίσημη κρατική πολιτική, οι καθημερινοί μικρο-φασισμοί “αγανακτισμένων κατοίκων”, και οι τραμπουκισμοί από παρακρατικούς και φασίστες, συγκροτούν λίγα από τα θραύσματα της ζωής που βιώνουν οι μετανάστες και ονομάζεται ελληνική ρατσιστική καθημερινότητα.

Όσοι από τους προλετάριους αυτούς δεν μπορούν να αφομοιωθούν από τον ελληνικό καπιταλισμό, υποπίπτουν στην κατηγορία του πλεονάζοντος πληθυσμού. Άλλωστε τα ουρλιαχτά των media για ξέφραγο αμπέλι στα σύνορα και τους χιλιάδες λαθρομετανάστες ή η αριστερή πιο ήπια εκδοχή περί “μεταναστευτικού πρόβληματος” που χρίζει επίλυσης αποτελεί ένδειξη του γεγονότος ότι η ελληνική οικονομία έχει “μπουκώσει” και δεν μπορεί να αφομοιώσει/εκμεταλλευτεί κερδοφόρα αυτή τη είσοδο τζάμπα εργασίας. Η διαχείριση αυτού του πιο υποτιμημένου, πλεονάζοντος κομματιού γίνεται με όρους φυλάκισης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν επίσημα σε ολόκληρη την επικράτεια πάνω από 20 “κέντρα φιλοξενίας”, καθιστώντας τον εγκλεισμό και τη στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων από κατάσταση εξαίρεσης σε κανονικότητα.

– O προοδευτικός πατριωτισμός ως politically correct ρατσισμός

Tο αυτο-προσδιοριζόμενο ως “ανταγωνιστικό,ριζοσπαστικό κίνημα” περιστρέφεται γύρω απο την κυρίαρχη εθνική ταυτότητα και ρητορική. Aποτελούμενο από Έλληνες-απευθυνόμενο σε Έλληνες. Αυτό αποδεικνύουν οι χλιαρές ως ανύπαρκτες αντίδρασεις στο πογκρόμ που εξαπέλυσαν συντονισμένα Χρυσή Αυγή-αστυνομία το Μάιο του 2011, με αποτέλεσμα ένα νεκρό μετανάστη και 20 τραυματίες αλλά και το αναπάντητο του εγκλήματος στο Φαρμακονήσι και στη Σάμο. Το τελευταίο είχε και την ατυχία να πέσει πάνω σε φοιτητικές εκλογές. Ο tempora, o mores. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν στερούταν ποτέ κυνισμού. Όταν πάρ’αυτα καταφέρνει να ψελλίσει κάτι αυτό αφορά την Ευρώπη-φρούριο ή τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ.Μεταθέτει, δηλαδή, μονοσήμαντα τις εγχώριες δολοφονίες του ελληνικού κράτους στο επίπεδο των ευρωπαικών πολιτικών. Άλλωστε, το υψηλό αντικείμενο του πόθου της αριστεράς είναι ο ελληνικός λαός και η πατρίδα. Αν η τελευταία δολοφονεί, οφείλεται στο ότι αναγκάζεται να εξυπηρετήσει ξένα συμφέροντα. De facto η Ελλάδα-θύμα δεν μπορεί παρά να είναι εξαρτημένη και υποχείριο των ρατσιστικών πολιτικών της Ε.Ε.

Από ότι όμως θυμόμαστε η αντιμετώπιση που είχαν τα πρώτα κύματα μεταναστών από την Αλβανία και το ανατολικό μπλοκ τη δεκαετία του ’90, πριν ο ελληνικός καπιταλισμός κάνει τη δική του έφοδο στον ουρανό της ευρωπαικής αρένας, δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Αυτό το greek dream των 90′s περιελάμβανε την φιλιππινέζα υπηρέτρια, τον αλβανό κακοποιό, την ουκρανίδα πόρνη του επαρχιακού μπουρδέλου κλπ ως αναπόσπαστα κομμάτια της επιθυμίας κοινωνικής ανόδου του εγχώριου μικροαστισμού. Και για να μην πάρουμε μια γεύση από την καθαρά εγχώρια αντι-μεταναστευτική πολιτική παραθέτουμε το bonus ελληνικής φιλοξενίας με τον κώδικα “τακτικές επαναπροώθησης του ελληνικού λιμενικού”:

”Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες επιζησάντων μεταναστών που φωτίζουν τη δολοφονική διαδικασία απώθησής τους στα ανοιχτά των διεθνών χωρικών υδάτων πριν τα ελληνικά σύνορα. Σε πολλές περιπτώσεις, τα τεράστια σε όγκο και ισχύ πλοία του ελληνικού ναυτικού κάνουν κύκλους γύρω τους προκαλώντας μεγάλα κύματα με αποτέλεσμα να αναποδογυρίζουν οι μικρές, κυρίως φουσκωτές, βάρκες στις οποίες επιβαίνουν. Σε άλλες περιπτώσεις τους ανεβάζουν στα πλοία, τους χτυπούν, τους υποβάλλουν σε εικονικές εκτελέσεις για να πάρουν μια “γεύση” του τι σημαίνει ελληνικός παράδεισος, τους αφαιρούν όλα τα προσωπικά είδη και τους πετούν στη θάλασσα χωρίς σωσίβια. Πολλές φορές τους ρυμουλκούν σε απομακρυσμένα νησιά τους αφαιρούν τη μηχανή από τη βάρκα, τα κουπιά και τα σωσίβια ή κάνουν τρύπες στα φουσκωτά, ώστε να μη μπορούν να επιστρέψουν και τους σπρώχνουν στα ανοιχτά, προς την άλλη μεριά των ελληνοτουρικών συνόρων” (απόσπασμα από το περιοδικό antifa community-ενάντια στην Ελλάδα φρούριο)

-Ending

Ο λόγος μας δεν παράγεται ως φιλανθρωπική υποκατάσταση αυτού των μεταναστών ή ως αναπαράσταση των βιωμάτων τους. Το πολυεθνικό προλεταριάτο άλλωστε δημιουργεί μόνο του ρωγμές και γραμμές φυγής από την καθημερινότητα του ελληνικού βούρκου. Αυτό αποδεικνύουν τα καμένα στρώματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι κοινότητες και τα γκέτο που δημιουργούν στον ιστό της πόλης και η επακόλουθη εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα που κατέληξε σε επιτυχή απόδραση 8 προλετάριων. Είναι αυτές οι επιθετικές ενέργειες που αποδομούν την εικόνα του μετανάστη-θύματος που χρίζει οίκτου και αναδεικνύουν μια άλλη φιγούρα, απειλητική για τον κόσμο της κυριαρχίας.

Υ.Γ. Αν διώξουμε 400.000 φασίστες, χωράνε άλλοι τόσοι μετανάστες.

Συνέλευση Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών Σχολών Υγείας

mail επικοινωνίας:aasxolwnygeias@espiv.net

Με αφορμή την απόδραση του,καταδικασμένου για τη συμμετοχή του στη 17Ν,Χριστόδουλου Ξηρού,ο κρατικός μηχανισμός και τα Μ.Μ.Ε. βρήκαν την αφορμή να προωθήσουν την ατζέντα της αναδιάρθωσης των φυλακών.Αφού πρώτα εξαπέλυσαν ”αντι-αναρχικά πογκρόμ” με αιφνίδιες εισβολές μπάτσων σε σπίτια συντρόφων,άρχισαν να ξερνάνε και άθλια προπαγάνδα τρομολαγνείας που στρώνει το έδαφος για το νέο,αυστηρότερο σωφρονιστικό κώδικα.Ο τρομονόμος αυτός (τα credits ανήκουν στον υπουργό Δικαιοσύνης,Χαρ. Αθανασίου και Δημοσίας Τάξης,Ν. Δένδια) έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από πρόσφατες “επιτυχίες” του ελληνικού κράτους: μετά απ’τους “Νέους Παρθενώνες”,δηλαδή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών (στα οποία οι μετανάστες στοιβάζονται απλά και μόνο επειδή συνιστούν “παράνομες” υπάρξεις),το κράτος έκτακτης ανάγκης ανασυντάσσεται και επιτίθεται με φυλακές υψίστης ασφαλείας και ένα τιμωρητικό σύστημα βγαλμένο από τις πιο διαστροφικές ονειρώξεις κάθε φασίστα.

Ουσιαστικά αυτό που επιχειρείται είναι η αντιγραφή του αμερικάνικου ποινικού συστήματος,που περιλαμβάνει κελιά και φυλακές κλιμακούμενης καταστολής.Πιο συγκεκριμένα,το καινούργιο νομοσχέδιο προβλέπει την ταξινόμηση των κρατουμένων σε κατηγορίες τύπου Α,Β και Γ.Η διαστρωμάτωση αυτή αντανακλά ευρύτερους ταξικούς διαχωρισμούς,καθώς στην πρώτη κατηγορία (Α) θα συμπεριληφθούν “έκπτωτοι μικροαστοί” (μικροοφειλέτες,νεόπτωχοι κλπ) που σε καιρούς κρίσης μεταπίπτουν στην κατηγορία του πλεονάζοντος πληθυσμού.Η κατηγορία (Β) θα αποτελεί κυρίως συνέχεια του παραδοσιακού ποινικού συστήματος και θα υποδεχθεί υπόδικους-κατάδικους ”μεσαίας” παραβατικής συμπεριφοράς,ενώ η τρίτη (Γ) θα υποδεχτεί τους ”υψηλής επικινδυνότητας μπαμπούλες” της κοινωνίας του δόγματος Νόμος και Τάξη.Ποινικοί που καταδικάστηκαν με τη νομοθεσία 187 περί σύστασης εγκληματικής οργανώσεως,όσοι επιδεικνύουν απείθαρχη,εξεγερτική συμπεριφορά εντός των φυλακών και όσους το κράτος βαφτίζει ως υπονομευτές-”τρομοκράτες” της εθνικής ασφάλειας και ενότητας.

Η ζωή στα κελιά τύπου Γ θα αποτελεί μια αφόρητη κόλαση μόνιμης απομόνωσης,μια “φυλακή μέσα στην φυλακή”:μονοθέσια κελιά με ειδική φρούρηση,ελαχιστοποιήσεις των επισκεπτηρίων και των τηλεφωνικών επικοινωνιών (ουσιαστικά οριακή αποκοπή από τον έξω κόσμο),προαυλισμός που περιορίζεται στη μία ώρα και αναστολή αδειών για τα πρώτα δέκα χρόνια κάθειρξης.Παράγεται έτσι,ο τύπος του “κρατουμένου-τέρατος” όπως θέλουν να πλασάρουν προς τα έξω.Αν αυτός κατορθώσει και δεν ακρωτηριαστεί ψυχο-διανοητικά,ώστε να τον παραλάβει για ιατρική φροντίδα το ”ψυχιατρικό κάτεργο”,μονόδρομος θα είναι η βίαιη αντίδρασή του ενάντια σε ένα σύστημα που του έχει στερήσει τα πάντα,αυτο-επιβεβαιώνοντας έτσι την “ανώμαλη”
,εγκληματική ταυτότητα που του δόθηκε από το κράτος.

Παράλληλα,η δομή της φυλακής στρατιωτικοποιείται περαιτέρω με ειδικές δυνάμεις αστυνομίας να αναλαμβάνουν λειτουργίες επιτήρησης και ελέγχου,τη διαδικασία μεταγωγής κρατουμένων (πληροφορίες αναφέρουν και τη σύσταση ειδικών σωμάτων της ΕΛ.ΑΣ. εξειδικευμένων στην καταστολή των ταραχών και των προσπαθειών οργανωμένης απόδρασης) ενώ παράλληλα πριμοδοτείται η ρουφανιά μεταξύ των φυλακισμένων.Με το νέο νόμο θεσμοθετείται εως και η αμνηστία σε όποιον κρατούμενο-καρφί δώσει πληροφορίες στις αρχές για θέματα τρομοκρατίας (εκτός και αν ο ίδιος διώκεται στη βάση του τρομονόμου).Αυτές οι τακτικές αποσκοπούν στον καλύτερο έλεγχο των κρατουμένων μέσω του βαθέματος των διαχωρισμών τους ώστε να μπλοκαριστεί η οποιαδήποτε πιθανότητα συλλογικής οργάνωσής τους στη βάση των κοινων βιωμάτων και συμφερόντων τους.

Πρώτη επιτυχία για το ”κράτος μηδενικής ανοχής” ήταν ο βαρυποινίτης Ιλία Καρέλι,ο οποίος βρέθηκε νεκρός έπειτα από συλλογικό βασανισμό 2.5 ωρών από σκατόψυχους ανθρωποφύλακες ενώ βρισκόταν στην απομόνωση.Σύμφωνα με ενδείξεις από την ιατροδικαστική έρευνα των αλβανικών αρχών ο βασανισμός του κρατουμένου περιελάμβανε από βγάλσιμο νυχιών,σπάσιμο στέρνου με αγκωνιές,μέχρι σπασμένα πλευρά και χρήση ηλεκτροσόκ.

Όλα αυτά φυσικά,δεν είναι καθόλου τυχαία.Αποτελούν κρίκους στην τακτική του κράτους που παίζει σε δύο ταμπλό.Από τη μια εμπεδώνει ένα γενικευμένο κλίμα τρόμου για όσους αντιστέκονται αλλά παράλληλα κλείνει το μάτι στην φοβισμένη μικροαστική σαπίλα που ζητάει κυνικά ασφάλεια και προστασία από τις ”επικίνδυνες τάξεις”.Η κρατική τρομοκρατία θεσμοθετείται πια και με το νόμο,κάτι που ήδη γινόταν άτυπα,με τις προφυλακίσεις κατοίκων της Χαλκιδικής μετά από παράνομες λήψεις DNA,για τη συμμετοχή σε μια “εγκληματική οργάνωση-φάντασμα” που δεν εμφανίστηκε ποτέ,με την εκδικητική καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου σε 25 χρόνια κάθειρξη για “απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία”,με μόνο στοιχείο ένα δείγμα DNA σε κινητό αντικείμενο,με την ανάλυσή του βγαλμένη απ’τα εργαστήρια της ΓΑΔΑ που όλοι οι εμπειρογνώμονες απέρριψαν ως “ελλιπή”.

Αρνούμαστε να δεχτούμε την ψευδαίσθηση που μας πλασάρουν τα μέσα,περί φυλακών-εγγυητών της τάξης και της ασφάλειας,όπου εκεί κλειδώνουν τους “κακούς” για να μείνουν μακριά “απ’τα σπίτια μας” και τις μικροαστικές μας φαντασιώσεις.Βλέπουμε τις φυλακές για αυτό που είναι,ένα μπουντρούμι γι’αυτούς που ξέρασε το σύστημα,είτε επειδή δεν είχε που να τους αξιοποιήσει,είτε επειδή ποτέ δεν αποδέχτηκαν την ηθική του.

Οι φυλακές δεν αποτελούν ένα ”εξωτικό μέρος”,αποκομμένες από τις ευρύτερες διεργασίες που συντελλούνται έξω από αυτές.Εκεί εφαρμόζονται αρχικά οι νέες τεχνικές πειθαρχίας και σε αυτές βλέπουμε να αντανακλάται η μελλοντική εικόνα του κοινωνικού ελέγχου.Άλλωστε,και οι δεκάδες κάμερες υψίστης ασφαλείας ξεκίνησαν την “καριέρα” τους,δειλά-δειλά ως πειράματα επιτήρησης στα σωφρονιστικά ιδρύματα για να επεκταθούν και να “μεταναστεύσουν” σε εμπορικά καταστήματα,κρατικά κτίρια και δημόσιους χώρους καταγράφοντας την κάθε μας κίνηση,σε μια κοινωνία που όλο και περισσότερο θυμίζει φυλακή.Στεκόμαστε δίπλα στους κρατουμένους,ισότιμα,παλεύοντας μέσα και έξω απ’τις φυλακές,απέναντι σε μπάτσους,ανθρωποφύλακες και δικαστές,μέχρι το επαναστατικό γκρέμισμα κάθε φυλακής.

“ […]Οι φυλακές στην Ελλάδα φυσικά και έχουν προβλήματα, φυσικά και είναι ντροπιαστικές ακόμα και για φυλακές. Το πρόβλημα στις ελληνικές φυλακές δεν είναι ότι κάθε δυο χρόνια πραγματοποιείται και μια απόδραση, αλλά ότι χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα στοιβάζονται σαν τα ποντίκια, υποσιτίζονται, στερούνται το νερό και τη θέρμανση. Πρόβλημα στις ελληνικές φυλακές είναι η αισχροκέρδεια μέσω των υπερκοστολογημένων τηλεφωνικών κλήσεων και των ειδών πρώτης ανάγκης. Πρόβλημα είναι η αδυναμία τακτικών επισκεπτηρίων καθώς οι περισσότερες φυλακές είναι κτισμένες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα βασικά αστικά κέντρα και εκατοντάδες μέτρα από κατοικημένες περιοχές.

Πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη και ειδικός χώρος για συνεύρεση μεταξύ συζύγων όπως συμβαίνει ακόμα και σε τριτοκοσμικές χώρες. Πρόβλημα είναι ότι εν έτει 2014 απαγορεύεται στους κρατούμενους η πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο μέρος των κρατουμένων βρίσκεται στη φυλακή χωρίς στοιχεία αλλά μόνο βάση του άρθρου-εκτρώματος 187 περί εγκληματικών οργανώσεων. Πρόβλημα είναι ότι εκατοντάδες κρατούμενοι στερούνται τις άδειες που δικαιούνται επειδή υπάρχουν ευθυνόφοβοι εισαγγελείς και διευθυντές φυλακών, παρ’ ότι το ποσοστό παραβίασης των αδειών στις ελληνικές φυλακές είναι από τα χαμηλότερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Προβλήματα στις ελληνικές φυλακές υπάρχουν εκατοντάδες και σίγουρα η οποιαδήποτε ανύπαρκτη, ούτως η άλλως, μορφή «επιείκειας» δεν είναι ένα από αυτά.”

Τάσος Θεοφίλου,φυλακές Δομοκού 11/3

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Συνέλευση Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών Σχολών Υγείας

mail επικοινωνίας:aasxolwnygeias@espiv.net

Σύντομο ιστορικό του χώρου

Το κυλικείο της Ιατρικής, λειτουργούσε τον τελευταίο ένα περίπου χρόνο ως Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο, στα προταγματικά πλαίσια της αυτοοργάνωσης και σαν δομή αλληλεγγύης. Σταδιακά, όμως, ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως αντικείμενο εκμετάλλευσης και μέσο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών συνδικαλιστικών πρακτικών, που σε συνδυασμό με τη λογική της ανάθεσης και την αδυναμία ανταπόκρισης στις ευθύνες που συνοδεύουν ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα, οδήγησαν στο να εκφυλιστεί, οι συνελεύσεις να μη πραγματοποιούνται πλέον και να περιπέσει σε κατάσταση παρακμής, αναξιοποίητος και σε πλήρη αντιδιαστολή με το αρχικό πλαίσιο λειτουργίας του.

Το δικό μας πρόταγμα

Ως ενεργές πολιτικές οντότητες και αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών/ταξικών αγώνων και διεκδικήσεων, αποφασίσαμε να καταλάβουμε εκ νέου το χώρο του έως τώρα κυλικείου, αρνούμενες/οι την υπονόμευση κινηματικών δομών. Βασιζόμενες/οι στην πρακτική της εκτροπής των χώρων του πανεπιστημίου από την κανονική τους λειτουργία, απαλλοτριώνουμε τους “άδειους χώρους” στο εσωτερικό του ώστε να παράγουμε τις δικές μας αρνήσεις και να ικανοποιήσουμε τις συλλογικές μας επιθυμίες και ανάγκες ανταγωνιστικές προς την κυρίαρχη κουλτούρα του.

Επανανοηματοδοτώντας αξιακά ζητήματα που αφορούν την αυτοδιαχείριση, την αυτοδιάθεση, την άρση κάθε μορφής ιεραρχίας-με την εγκαθίδρυση οριζόντιων δομών-, και με γνώμονα τη συνδιαμόρφωση ως το πλέον αποτελεσματικό μέσο και ελευθεριακή πρακτική, ερχόμαστε σε άμεση σύγκρουση με ιδιοκτησία, κράτος και αφεντικά. Έτσι, επαναπροσδιορίζουμε την ταυτότητα του χώρου, μακριά από παραταξιακές/κομματικές λογικές, προσδίδοντάς της σαφή αναρχικά/αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά τα οποία αντιτίθενται βίαια σε κάθε φασιστική, εθνορατσιστική, σεξιστική και ομοφοβική κουλτούρα και έρχονται σε ρήξη με κάθε προσπάθεια επιβολής σχέσεων εξουσίας.

Επιθυμούμε η νέα δομή να αποτελέσει πολιτικό χώρο της συλλογικότητάς μας και να λειτουργεί ως χώρος κοινωνικής/πολιτικής αμφισβήτησης, γόνιμων συζητήσεων στον ορίζοντα της αυτοοργάνωσης, συγκρουσιακά με τα κυρίαρχα πρότυπα κοινωνικοποίησης. Παράλληλα, το εγχείρημα θα περιλαμβάνει δραστηριότητες όπως προβολή ταινιών, ομάδες αυτομόρφωσης, ομάδα καφενείου, αυτοδιαχειριζόμενη βιβλιοθήκη κλπ. Οι δραστηριότητες αυτές είναι ανοιχτές προς κάθε ενδιαφερόμενη/ο.

Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις

ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης

Αναρχικό/Αντιεξουσιαστικό Στέκι Ιατρικής

mail επικοινωνίας: aasxolwnygeias@espiv.net