Να βάλουμε όλοι πλάτη, θώρακα, λαιμό και χέρι για να
λειτουργήσει το ανατομείο.
Την Τετάρτη 9/12, στο παρασκευαστήριο του ανατομείου της Ιατρικής σχολής
EΚΠΑ, ο μοναδικός ταριχευτής του εργαστηρίου υπέστη εγκαύματα σε πρόσωπο,
λαιμό, θώρακα και χέρι καθώς εργαζόταν. Αιτία φαίνεται να είναι ο ακατάλληλος
εξοπλισμός εργασίας (ένα σύστημα ψεκασμού, κατάλληλο για γεωργικές εργασίες
και μόνο, με το οποίο η διοίκηση της σχολής είχε αντικαταστήσει τα βασικά εργαλεία
ταρίχευσης, ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να ψεκάζει φορμόλη και φαινόλη
γρηγορότερα και έτσι να γίνεται πιο παραγωγικός).
Ποιες θα ήταν οι κατάλληλες συνθήκες ασφαλείας για την εργασία του; Σύμφωνα
με το θεσμικό πλαίσιο (υγειονομικές συνθήκες ασφαλείας σε παγκόσμια κλίμακα),
για επαγγέλματα τέτοιας επικινδυνότητας προβλέπεται συγκεκριμένος εξοπλισμός
ατομικής προστασίας (μάσκα, γάντια, στολή) και σωστός εξαερισμός του χώρου
εργασίας. Ακόμη σε περίπτωση που το “τυχαίο” γεγονός λάβει χώρα προβλέπεται
ντους για άμεσο ξέπλυμα εντός δευτερολέπτων (συνεπώς ύπαρξη αντίστοιχων
εγκαταστάσεων στο χώρο εργασίας), με ιδιαίτερη έμφαση στα μάτια (αφού η
φαινόλη αποτελεί πτητικό αέριο), όπως και χορήγηση συγκεκριμένου αντιδότου, το
οποίο δύναται να περιορίσει το διαβρωτικό έγκαυμα, καθώς και το χημικό έγκαυμα
και τις αναισθητικές δράσεις του τοξικού αντιδραστηρίου στο αναπνευστικό
(αναστολή της αναπνευστικής λειτουργίας). Αφού χορηγηθεί το αντίδοτο,
προβλέπεται άμεση διακομιδή του τραυματία σε νοσοκομείο. Μαντέψτε τι από αυτά
υπήρχε στο εργαστήριό μας. ΤΙΠΟΤΑ. Τελικά πως αντέδρασαν οι παρούσες/όντες
καθηγήτριες/καθηγητές γιατροί της έδρας; Του ξέπλυναν τα μάτια με νερό και του
συνέστησαν συνέχιση της εργασίας. Γιατί ,όπως είναι γνωστό η εργασία θεραπεύει!
Επιεικώς άθλιες χαρακτηρίζονται οι συνθήκες ταρίχευσης, παραμονής και
μεταφοράς του πτωματικού υλικού στις αιτήσεις που παρουσίασε (προς υπεράσπιση
του!) ο καθηγητής της έδρας της Ανατομίας Σκανδαλάκης, και οι οποίες
συντάσσονται το 2010! Καθώς όμως το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας
πρέπει να διατηρήσει το εκπαιδευτικό-παραγωγικό-ερευνητικό του έργο αλώβητο
παραμερίζει ευτελή κολλήματα, όπως ο κίνδυνος της σωματικής ακεραιότητας ενός
εργαζομένου. Η διοίκηση του μάλιστα στην Ιατρική Σχολή τοποθετεί έναν
ανειδίκευτο πτυχιούχο ιατρικής έτσι ώστε να “βγει η δουλειά” και το εργαστήριο να
μην κλείσει ούτε μια μέρα (γνωστή η τακτική αν αναλογιστεί κανείς ότι τα
εργαστήρια για το υποχρεωτικό μάθημα του 2ου έτους “Ανατομία του κεντρικού
νευρικού συστήματος” της Ιατρικής του ΕΚΠΑ διεκπεραιώνονται εξ ολοκλήρου από
εθελοντές φοιτητές του 3ου έτους, έτσι ώστε να εμπεδώνεται από νωρίς κιόλας, πριν
καν φτάσουμε στις εφημερίες του 5ου και 6ου έτους, η συνθήκη της “τζάμπα
εργασίας”, συνθήκη φυσικά παρούσα σε όλες τις σχολές της χώρας). Κι όλα αυτά 2
μήνες αφού εγκαινιάζεται πολυτελές, υπέρογκου κόστους, κτήριο-αμφιθέατρο στη
σχολή. Κι όλα αυτά ενώ 24/7 εταιρία security διασφαλίζει τη βιτρίνα της “εύρυθμης”
λειτουργίας της σχολής και την “ασφάλεια” φοιτητών και εργαζομένων. Διασφαλίζει
με άλλα λόγια την πειθάρχηση εντός της σχολής φοιτητών και εργαζομένων σε
συγκεκριμένες συνθήκες λειτουργίας της, ενώ μακριά από τις όψεις του θεάματος, τα
κονδύλια στερεύουν, η ασφάλεια των εργαζομένων απουσιάζει και σώματα
καίγονται.
Ο ταριχευτής είναι ένας ακόμα επισφαλής εργαζόμενος, ο οποίος αν και
συμβασιούχος καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες του πανεπιστημίου έτσι ώστε
να μην πλήττεται η “ομαλή” λειτουργία του και πιο συγκεκριμένα η λειτουργία του
εργαστηρίου Aνατομίας. Η πολιτική της κάλυψης πάγιων και διαρκών αναγκών από
συμβασιούχους, ακολουθείται στο σύνολο των σχολών του ΕΚΠΑ και είναι μια
συνθήκη που τείνει να νομιμοποιηθεί ως πλαίσιο λειτουργίας των πανεπιστημιακών
ιδρυμάτων.
Η έννοια της επισφαλούς εργασίας δεν περιορίζεται σε όρους εργατικού
“ατυχήματος”. Δε μας σοκάρουν εικόνες σαν κι αυτή, μας οργίζουν. Δεν είναι λίγες οι
φορές που εργαζόμενοι υπόκεινται σε παρόμοια “ατυχή” γεγονότα, που οι
εργοδότες / υπεύθυνοι δεν είδαν στη γυάλινη σφαίρα τους να έρχονται. Με την
εντατικοποίηση που επιτάσσει η υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης ώστε το
πεπαχυσμένο κεφάλαιο να εισροφά όλο και μεγαλύτερο κέρδος με το πανεπιστήμιο
να συνιστά κύριο γρανάζι στην κύλιση της “προόδου άνευ όρων”, κάτι τέτοια
πρωτοσέλιδα μονάχα επόμενα είναι και τα συλλυπητήριά μας στους αισιόδοξους!
Φυσικά δεν περιοριζόμαστε στο να διεκδικούμε την κάλυψη των ιατρικών εξόδων
του τραυματία, τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής, ασφάλειας και εργασίας του
και τη μονιμοποίησης του προσωπικού.
Φυσικά και δεν επαναπαυόμαστε στις υποσχέσεις της συγκλήτου , που
αναδρομικά τρέχει να καλύψει τα σπασμένα. Βλέπουμε στην περίπτωση αυτού του
κάθε άλλο παρά τυχαίου τραυματισμού συνθήκες που αντιμετωπίζουμε ή θα
αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας ως υποκείμενα που υφίστανται την
εκμετάλλευση της μισθωτής εργασία. Κινούμαστε στα πλαίσια μιας σχολής που
προσπαθεί να μας διαμορφώσει ιδεολογικά και μας διαμορφώνει πρακτικά για το
αύριο της μισθωτής σκλαβιάς και με αυτούς τους όρους βλέπουμε τους εαυτούς μας
σε αυτόν τον αγώνα, σε αυτές τις διεκδικήσεις του τραυματία ταριχευτή. Με άλλα
λόγια οι διεκδικήσεις μας είναι ταξικές και για αυτό δε θα σταματήσουμε να
διεκδικούμε όλο και περισσότερα από αυτά που μας ανήκουν, από αυτά που
υπάρχουν χάρη σε μας και χωρίς εμάς δεν υπάρχουν.
Το “πρόβλημα” δε βρίσκεται στην απροσεξία του εργαζομένου, όπως θρασύτατα
ξεστομίζουν διάφοροι κύκλοι. Το πρόβλημα βρίσκεται στην κεφαλαιοκρατική
κοινωνική σχέση και οι τραυματισμοί εργαζομένων σε μια περίοδο βίαιης
αναδιάρθρωσης της μόνο τυχαίοι δεν είναι. Και το εκφράζουμε ρητά: ως τέτοιοι θα
απαντηθούν.
Αντιεξουσιαστικό Στέκι Ιατρικής (https://steki-iatrikis.espivblogs.net/)